De één zit negen maanden lang op een roze wolk en voor een ander is dat alles misschien wel helemaal niet zo vanzelfsprekend. In deze nieuwe rubriek lees je de meest uiteenlopende én herkenbare momenten van andere papa’s en mama’s. Met deze maand als onderwerp: de zwangerschap. Anouck, Thessa, Rosanne, Tippi en Lindsay delen graag hun verhaal. Lees je mee?
Anouck, 38 jaar
8 weken zwanger van eerste kindje
“Dit is mijn allereerste zwangerschap en ik heb er bewust voor gekozen om alleenstaand moeder te worden. In hoeverre je dit natuurlijk bewust kunt noemen. Mijn kinderwens is altijd heel sterk geweest. Rond mijn dertigste werd deze nog sterker, alleen was ik toen vrijgezel. Een gezin stichten wilde ik toch het liefst met iemand samen. Na verloop van tijd begon ik langzaam na te denken over zwanger raken met behulp van een donor. Na me een tijdlang te hebben ingelezen besloot ik er op mijn vierendertigste dan echt voor te gaan. Ik plaatste mezelf op de wachtlijst van een ziekenhuis die beschikt over een eigen spermabank en ben zelf op zoek gegaan naar een donor. Dat laatste vond ik prettiger omdat je dan ook meer informatie hebt over de verwekker van je kindje. Na verschillende pogingen met een zelf gevonden donor was ik nog steeds niet zwanger en gaf de donor aan ermee te willen stoppen.
Een paar maanden later belde het ziekenhuis dat ik eindelijk aan de beurt was voor een behandeling. Ik merkte al vrij snel aan mezelf dat ik dat eigenlijk niet prettig vond. Je weet heel weinig van zo’n donor af en het voelde gewoon niet goed. Inmiddels had ik al tien pogingen achter de rug en zakte de moed me langzaam in de schoenen. En toen kwam het moment daar dat een vriend zich aanbood. Hij vond het zo verdrietig voor mij en wilde graag helpen. Na veel gesprekken zijn we eruit gekomen en ervoor gegaan. Vol ongeloof had ik na de eerste poging een positieve test in mijn handen! Echt een onbeschrijfelijk gevoel.
Op het moment van schrijven ben ik 8 weken zwanger. Ik heb de eerste echo gehad en ik heb een kloppend hartje gezien. Zo bijzonder! Ik voel me tot nu toe niet alleen en heb vriendinnen en ouders die mij steunen. Ook heb ik een aantal meiden in de buurt leren kennen die ook alleenstaand moeder zijn. Het voelt fijn om daar ervaringen mee te delen. Ik zal echt wel momenten krijgen waarop ik het zwaar ga vinden. Bijvoorbeeld verder in de zwangerschap en als het kindje eenmaal geboren is. Maar ik geloof erin dat ik dit kan en dat het goed komt. I got this!”
“Tegen andere wensmoeders zou ik willen zeggen: volg je hart, maar gebruik ook je verstand. Het is niet zomaar een keuze die je even maakt.”
Thessa, 27 jaar
Mama van Sebas (11 maanden) en in verwachting van tweede kindje
“Daar stonden we dan, in augustus 2020, met een test in onze handen. Twee minuten wachten toch? Alsof ik het totaal niet meer wist van onze eerste zwangerschap. Dat was namelijk nog geen jaar geleden, Sebas is 27 maart 2020 geboren. Tijdens de test was hij dus 5 á 6 maanden oud. Ik durfde niet te kijken, werd opeens heel zenuwachtig. Wat als ik nu al zwanger ben? Kan ik dat wel aan? We zitten in een verbouwing van een oude boerderij, redden we dat wel? Wat zullen anderen gaan zeggen? In die twee lange minuten schoot er van alles door mijn hoofd. Het wekkertje gaat, een heel licht plusje komt tevoorschijn. Na nog vier testen ben ik overtuigd echt zwanger te zijn. We waren heel blij, maar moesten het ook even laten bezinken. We wilden niet te lang wachten met een tweede, maar het had ook nog een jaar kunnen duren. Bij ons was dat dus een maand.
Nadat het besef echt was ingedaald was het moment daar om het ook de ouders, broers en schoonzussen te vertellen. Iedereen was blij voor ons en Sebas. Na drie maanden vertelden we het aan kennissen, vrienden en collega’s. Reacties waren wat verschillend. In plaats van meteen felicitaties kregen we ook vaak te horen ‘O dat is snel’, ‘Zo jullie laten er ook geen gras over groeien’ of ‘Een ongelukje?’. Reacties die echt niet zo leuk zijn en je naar mijn mening best voor jezelf mag houden. Het is zeker niet gelogen als men zegt dat een tweede zwangerschap binnen één jaar pittig is. De nachten zijn nog gebroken, je bent veel energie kwijt aan het zorgen voor je baby die alles aan het ontdekken is (maar ook écht alles), en de baby in je buik vraagt veel energie om te groeien. Daarnaast is een verbouwing erbij ook nog een leuke, maar pittige uitdaging. Gelukkig is mijn relatie sterk en kunnen we veel lachen en mag ik ook lekker huilen op het moment dat mijn hormonen het overnemen.
Momenteel hebben wij nog vier weken te gaan. Terugkijkend op deze acht maanden vond ik het zeker zwaar. Met 26 weken wilde de baby al komen, na remming en longrijping bleef hij gelukkig nog zitten. Ook bleek ik een flink tekort te hebben aan ijzer, waardoor ik nog vermoeider raakte. De standaard zwangerschapsklachten kwamen ook nog eens om de hoek kijken. Een totaal andere zwangerschap dan ik had met Sebas. Die was vrijwel zonder klachten. Al met al kan ik wel zeggen dat het het allemaal waard zal zijn wanneer ik straks mag bevallen en die kleine jongen in mijn armen kan houden. De clichés zijn waar: wanneer je kindje is geboren vergeet je alles om je heen. Ik kan niet wachten op dat moment!”
“Aan alle aanstaande moeders: neem de dag zoals hij komt en weet dat het het allemaal waard is. Want geloof me, de liefde die je ervoor terugkrijgt is met geen woord te beschrijven!”
Rosanne, 27 jaar
Mama van Kyan (1 jaar)
“Papa en mama, wauw! Zolang van gedroomd, zolang op gehoopt. Om zwanger te worden hebben wij (ik en mijn man Richard) een lange weg afgelegd. In 2015 werd ik op de spontane manier zwanger, maar helaas eindigde dit na bijna 7 weken in een miskraam. Na deze zwangerschap volgden er vruchtbaarheidsbehandelingen om zwanger te raken. We hebben in totaal acht IUI behandelingen gehad waarvan we van nummer zeven zwanger zijn geworden, maar ook dit eindigde in een miskraam. We besloten een pauze in te lassen om mijn lichaam rust te geven. In januari 2019 zijn we begonnen met IVF. We hadden tien eicellen maar helaas geen één bevruchting. Een paar maanden later volgde een ICSI behandeling waarbij er één eicel bevrucht was van de zeven.
Anderhalve week na de terugplaatsing verloor ik bloed. ‘Nou, dat was het dan’ dachten we. ‘Weet je wat? We doen een test, dan weten we het zeker’. Maar deze test bleek positief. Dat hadden we niet verwacht! We keken elkaar aan en durfden elkaar niet te feliciteren, we durfden niet blij te zijn. Na die ene test volgden er nog minstens tien. Was het echt zo? Was ik zwanger? Elke keer als ik naar de wc ging voelde ik de spanning: als ik nu maar geen bloed zie. De weken tot aan de eerste echo waren enorm spannend, maar ik verloor geen bloed dus we bleven hoop houden. Tijdens de eerste echo durfde ik niet te kijken totdat de arts zei dat ze een hartje zag kloppen. Wauw.. wat een bijzonder moment.
“Zo’n fertiliteitstraject en de miskramen hebben er mentaal ingehakt. Ons vertrouwen was soms weg.”
Zo leefden we van echo tot echo, telkens met de hoop dat het weer goed zou zijn. De hele zwangerschap bleef spannend. We wilden eerst een gezond kindje in onze armen hebben, pas dan konden we rustig ademhalen. Zo’n fertiliteitstraject en de miskramen hebben er mentaal ingehakt. Ons vertrouwen was soms weg. Gelukkig waren er ook veel momenten dat we genoten. De eerste schopjes, de babykamer klaarmaken, een naam verzinnen, alles voor de baby kopen; het werd zo echt! En nu een prachtige zoon van al ruim 1 jaar, dit gun ik iedereen!”
Tippi, 22 jaar
Mama van Billie (1 maand oud)
“De wereld stond op zijn kop toen we erachter kwamen dat ik zwanger was. Niet gepland, maar wel heel erg welkom! Ik heb altijd gezegd dat ik jong moeder wilde worden en ben van mening dat je hierbij altijd naar je eigen gevoel en hart moet luisteren. Bij de 20-wekenecho kregen we te horen dat er iets niet goed was met ons kleintje en werden we doorgestuurd naar een specialistisch ziekenhuis. De avond en dagen dat wij hierop moesten wachten waren verschrikkelijk. Het idee dat er iets mis is met je kleine maar niet weten wat is heel erg moeilijk. Gelukkig konden we snel terecht en kregen wij te horen dat de baby gastroschisis had. Dit is een aandoening waarbij de darmen voor een deel buiten zijn buikje zitten en voor een deel in zijn buik. We zijn goed ingelicht over deze aandoening en over hetgeen wat er allemaal op ons pad zou komen. Vanaf week 20 moest ik wekelijks op controle komen en vanaf week 28 heb ik iedere week een echo gehad en twee keer per week een CTG.
“De aandoening van ons kleintje heeft ervoor gezorgd dat de zwangerschap af en toe ‘anders’ was dan normaal, maar iedereen bewandelt zijn eigen pad.”
Gelukkig ben ik een optimist en kan ik goed de knop omzetten naar iets positiefs. Daardoor heb ik, ondanks alles, intens genoten van mijn zwangerschap! De aandoening van ons kleintje heeft ervoor gezorgd dat de zwangerschap af en toe ‘anders’ was dan normaal, maar iedereen bewandelt zijn eigen pad. Gedurende de zwangerschap heb ik mij ontzettend fit gevoeld. Ik wandelde veel buiten en deed yoga om soepel te blijven. Ook speelde ik wekelijks een potje tennis of golf.
Op maandag 29 maart moesten wij zoals iedere week weer naar het ziekenhuis voor controle, dit was in week 36 op dag 3. Op de echo zagen ze dat het maagje naar het buikgaatje trok en daarom wilden ze de baby zo snel mogelijk halen zodat hij geopereerd kon worden. Ik werd dus onverwachts klaar gemaakt voor de inleiding. Woensdag 31 maart einde middag werd onze kleine man geboren. Hij werd gelijk na de bevalling meegenomen om geopereerd te worden. Gelukkig is de operatie goed gegaan waardoor zijn maagje en darmen gesloten in zijn buik zitten. Momenteel ligt hij nog in het ziekenhuis om te herstellen maar mama en papa zijn iedere dag bij hem en de zusters verzorgen hem ontzettend goed. Ook de kraamtijd ziet er anders uit dan normaal maar desondanks zijn het de mooiste dagen van mijn leven!”
Lindsay, 29 jaar
23 weken zwanger van eerste kindje
“Trots en blij zijn we dat wij begin augustus ons zoontje verwachten! Mijn vriend en ik waren het erover eens: we zijn gelukkig, hebben het goed en zijn klaar voor onze kinderwens. Zo geschiedde de afspraak bij de huisarts om mijn spiraal te laten verwijderen. Vol verwachting vroeg ik aan de huisarts hoelang het ongeveer duurt voordat de gemiddelde vrouw zwanger is. Het antwoord van de huisarts: houd maar rekening met een jaar. Met in ons hoofd de gedachte ‘we zien wel hoe het loopt’ leidden we ons leven en kwam ik er in december achter dat ik 4 weken zwanger was. Ons geluk kon niet op en ik voelde me helemaal prima. Ik riep al die tijd dan ook: ‘Als ik er zo doorheen mag rollen, mag ik in mijn handjes klappen’. Totdat ik de 7e week inging. Vanaf die week begon de vermoeidheid op te spelen en kwam de misselijkheid erbij. Ik sliep overdag uren en kon niet wachten om ’s avonds om acht uur naar bed te mogen gaan.
De weken gingen voorbij en ik keek uit naar de welbekende 12 weken waarin iedereen aangeeft dat de meeste kwaaltjes dan wel voorbij zijn. De vermoeidheid trok inderdaad weg, maar mijn eetlust was niet terug en vanaf 14 weken hield ik zelfs geen slok water meer binnen. Direct hebben wij contact opgenomen met de verloskundige en die schreef naar aanleiding van de klachten medicijnen tegen de misselijkheid voor. Zolang ik deze neem gaat het goed, is mijn energie terug en blijft mijn misselijkheid grotendeels weg. Ieder lichaam is anders en zo protesteert mijn lichaam iedere ochtend met een te lage bloeddruk en lig ik dus vijftien minuten duizelig op bed. Tegenover dit alles staat dat ik inmiddels de 23 weken gepasseerd ben en wij sinds week 17 onze kleine man ook echt voelen en zien schoppen. Wat een wonder! De babykamer is zo goed als klaar, de kleertjes worden aangeschaft en direct gewassen, dat scheelt straks aan het eind. Zo kunnen we dan alleen nog maar genieten!”
“Tegen andere vrouwen zou ik willen zeggen: luister naar je eigen lichaam, gevoel en wensen en laat je niet van de wijs brengen door anderen. Jullie kleintje is jullie wonder!”