In januari vroegen we tijdens onze campagne ‘Een goed begin’ om jullie meest bijzondere momenten van het ouderschap met ons te delen. Er kwamen veel mooie verhalen binnen, waar die van Danielle meteen uitsprong. De roze wolk was tijdens haar zwangerschap ver te zoeken. Daarom wil Danielle dit taboe, wat toch vaak nog heerst rondom dit onderwerp, graag doorbreken met haar persoonlijke verhaal.
Danielle: “Ons mooie begin! Het moment dat onze zoon Kjeld bij ons op de kamer in het ziekenhuis werd gebracht keek hij ons met zijn grote ogen aan. Eindelijk rust, zo leken we allemaal te denken. Mijn ‘roze wolk’ was tijdens de zwangerschap ver te zoeken. Al snel na de positieve test vond ik het lastig om met alle gevoelens om te gaan. En toen moest de hele rollercoaster nog beginnen…
Door een eerdere longembolie kwam ik tijdens mijn zwangerschap direct onder controle bij een gynaecoloog in het ziekenhuis. Hier had ik met 6 weken de eerste echo om daarna te kunnen starten met het dagelijks injecteren van bloedverdunners. Door corona mocht mijn man niet mee naar deze eerste echo. Een ervaring die ik natuurlijk samen wilde ervaren, maar helaas. Ik ging naar buiten met een foto van de echo, een tas vol spuiten met bloedverdunners en vooral de verwachting dat die roze wolk waar iedereen het over heeft dan nu vast zou komen. Ik voelde me erg schuldig over het feit dat ik niet kon genieten van de zwangerschap. Ik vond ook dat ik niet zo moest zeuren over pijntjes of zorgen want ik was immers zwanger en niet iedereen is dat gegeven. Maar door het traject in het ziekenhuis en de afspraken en echo’s waarbij mijn man niet mee mocht, voelde ik me meer ziek dan zwanger.
Ik voelde me erg schuldig over het feit dat ik niet kon genieten van de zwangerschap
Bij de 12-weken echo had de echoscopiste een rotdag. Ik hoorde haar tijdens het wachten al discussiëren met een stel voor mij. De man mocht niet mee naar binnen en dit zorgde voor een flinke discussie. Toen was het mijn beurt. Heel voorzichtig vroeg ik of ik misschien een foto van het scherm mocht maken, zodat ik deze aan mijn man kon laten zien. Dit mocht niet zei ze geïrriteerd, dat waren de regels en ze hield zich hieraan, in een discussie had ze geen zin. Ze was al de hele dag bezig om de regels rondom corona aan iedereen uit te leggen en was er duidelijk klaar mee. Daar lag ik dan… alleen, mega onzeker en dan trof ik ook nog eens deze dame. Ik raapte mijn moed bij elkaar om nog een vraag te stellen. Ik wilde graag weten of het geslacht van de kleine bij de NIPT-test bekend werd gemaakt. Aangezien de pretecho’s niet door mochten gaan was dit wellicht een optie om het te weten te komen. De echoscopiste reageerde erg bot door te zeggen dat een NIPT-test voor serieuze zaken is en niet zoiets als de bekendmaking van het geslacht.
Thuis ben ik totaal ingestort. Ik belde het ziekenhuis in paniek op en vroeg of ik met iemand kon praten. Maar door corona waren voorlopig alleen telefonische afspraken mogelijk. Ik werd gewezen op een app die ik kon downloaden, misschien haalde ik daar nog iets uit zei de dame aan de telefoon. Meerdere malen legde ik mijn hulpvraag neer, maar er kwam geen gehoor. Ik besloot dan ook maar om net te doen alsof alles oké was. Dit hield ik even vol maar halverwege de zwangerschap lukte dat niet meer. Het kostte zo ontzettend veel moeite om net te doen alsof er niks aan de hand was. Ik heb de verloskundige praktijk in het dorp gebeld. Ik mocht langskomen en hier werd voor het eerst naar mij geluisterd. Zij was ook de eerste die zei dat het volkomen normaal is om je zo te voelen tijdens de zwangerschap en dat ik me nergens voor hoefde te schamen. Ook verwees ze me door naar een psycholoog waar ik direct een afspraak mee heb gemaakt.
Wat een verademing! Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten, maar alleen al door over het gebrek aan de ‘roze wolk’ te praten gaf me rust. De gesprekken bij de psycholoog waren ook echt niet alleen maar zwaar of ingewikkeld. Het was een goede uitlaatklep en het gaf vooral inzicht in mijn gevoelens. Ik werd zelfs trots op de stappen die ik genomen had! Langzaamaan werd ik er steeds opener over en hoopte het taboe te kunnen doorbreken.
Het taboe rondom dit onderwerp werd ook goed duidelijk tijdens mijn intakegesprek met de kraamzorg. Tijdens dit gesprek vertelde ik kort over mijn situatie en dat ik sprak met een psycholoog. Ik dacht dat dit misschien meegenomen kon worden bij de keuze voor de kraamverzorgster. Wellicht iemand met iets meer ervaring. De dame vroeg bij het invullen van het kraamboek of ze er ook in moest vermelden dat ik bij een psycholoog ben geweest. Ik wist even niet wat ze bedoelde en vroeg waarom dit er niet in zou mogen. ‘Misschien wil je later dit boek doornemen met je zoon, en ja… dan staat dat er dus in’. Toen had ik het door, ze vond het blijkbaar iets om je voor te schamen. Sterk hoorde ik mezelf zeggen: ‘Mevrouw, ik hoop oprecht dat ik later vol trots tegen mijn zoon mag vertellen dat ik het soms moeilijk had tijdens mijn zwangerschap en dat het meer dan normaal is om daar hulp voor te vragen en er met iemand over te praten’. Uiteraard is het ieders keuze om het wel of niet in het boek vermeld te hebben. De dame bedoelde het vast ook niet rot, maar ik vond het wel jammer dat er zo’n punt van gemaakt moest worden.
Een roze, een grijze of een donkere wolk: erover praten is belangrijk en niet iets om je voor te schamen
Gelukkig werden later de coronamaatregelen iets versoepeld en mocht mijn man weer mee naar afspraken. Bij 37 weken werd mijn bevalling ingeleid, dit door de medische indicatie. De kleine had er alleen totaal nog geen zin in en na vijf dagen is hij toch per keizersnede ter wereld gekomen. Kjeld had even een moeilijke start en werd daarom meegenomen naar de afdeling neonatologie. Mijn man ging direct met hem mee en later werd ik vanuit de OK ook naar hem toegebracht om hem te ontmoeten. Het was op dat moment allemaal best veel en ik werd weer erg onzeker. Kleine Kjeld met overal snoertjes en draadjes. Pas de volgende dag kwam de rust. Kjeld mocht bij ons op de kamer, alles ging helemaal goed met hem. En toen lag hij daar, ons rustig aan te kijken met zijn mooie grote ogen.
Kjeld is nu bijna 5 maanden en kort geleden is het traject bij de psycholoog afgerond. Met trots kijk ik er op terug. Door de coronamaatregelen was de situatie natuurlijk ook anders, zowel in het ziekenhuis als het contact met familie en vrienden. Maar zwanger zijn is niet altijd makkelijk en dat zou vaker gezegd mogen worden. Een roze, een grijze of een donkere wolk: erover praten is belangrijk en niet iets om je voor te schamen. Een gesprek met een psycholoog maakt je geen minder goede (aanstaande) moeder en je bent zeker niet alleen!”
