Tess Milne is schrijver, presentatrice en moeder van Cairo en Skye. Tijdens onze ‘Eerlijk is Heerlijk‘ campagne neemt zij je mee op ons blog over haar kijk op ouderschap.
Vandaag googlede ik: ‘ben ik een slechte moeder?’ Ik was gerustgesteld om te zien dat ik niet de enige ben die deze woorden op het internet gooit. Vandaag was zo’n dag dat ik mezelf in de kelderkast wilde verstoppen, met een deken over me heen. Mijn man werkt al een week lang dubbele uren, we gaan morgen op vakantie naar Portugal, de tassen zijn nog niet ingepakt, het werk is nog niet af, het huis is ontploft (inclusief borden met etensresten in de tuin waar nu een ekster op af loopt), mijn sociale leven ligt op zijn gat en ik probeer met alles in mij, één been voor het ander te zetten. Terwijl ik hysterisch als een aangevallen antilope mijn racende ademhaling onder controle probeer te krijgen. Of ik nog zin heb in een spelletje?
Een dagdroom van mij is bedenken hoe Eckhart Tolle zich staande zou houden met een peuter en een baby. Lukt het hem om zelfs in the power of now te blijven wanneer hij met een schreeuwende tweejarige hangend om zijn nek op een lego blokje staat? Het ouderschap is de ultieme Vipassana. En het eindigt niet na een stilteretraite van tien dagen. Het zit verweven in elke dag van de week. Je kleine wilt zijn groente niet eten, tanden niet poetsen of zijn schoenen niet aantrekken. Ik dacht altijd dat je als moeder wordt geboren, dat je van nature Pinterest achtige crafts wilt maken met je kind. Het was zo’n verlossing toen ik een Amerikaanse comédienne hoorde zeggen: ‘Het is oké als je niet opleeft tussen de duplo blokken. Vergeet het standaard beeld van de perfecte moeder die een taart bakt en allemaal DIY slijm met hun kinderen maakt. Denk je dat ze daar in de jaren 50 überhaupt de tijd voor hadden? No way, er moest een kip geslacht worden.’
Het moederschap is een rol waarin ik groei. En waar ik soms weer 100 meter via een klif vanaf donder. Want net als de meeste mensen, doe ik ook maar alsof ik thuishoor in een volwassen functionerend grote mensen lichaam. Met mijn eigen gebroken ego, die met plakband aan elkaar hangt. En nu ben ik opeens het kompas voor twee kleine mensjes? Laatst zei ik tegen mijn oudste zoon Cairo ‘Zal ik je een geheim vertellen? Het lijkt alsof grote mensen alles weten, maar dat is niet waar’ Hij moest lachen en zei: ‘Gekke mama’. Ook dat klopt.
We doen zo ons best, maar het lijkt bijna nooit genoeg. Daarin lijkt het ouderschap op het schoonmaken van de buitenramen, je wilt het perfect doen. De ramen streeploos afleveren, maar je weet dat er vlekken zullen zijn. En met die gebrokenheid in jezelf en je opvoeding oké zijn, is misschien wel dé ultieme spirituele uitdaging. Mijn verzekeringsbeleid? Zoveel mogelijk ‘ik hou ontelbaar veel jullie’s’ in de lucht gooien. Soms in opstand komen tegen de ‘het huis moet ook nog opgeruimd zijn’ gekte en gewoon met de kleintjes op de grond gaan liggen. En mijn verhalen opschrijven zodat ik erachter kom dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt.
De eeuwige dualiteit van de grootste liefde en complete chaos tegelijkertijd. Als ik deze blog in een zin moest opschrijven, dan zou het zijn: Je bent niet alleen!