Heel eerlijk: ik vond de reactie van mijn zoontje op ons tweede kind veel spannender dan de bevalling en überhaupt het krijgen van nog een kind. Onze oudste zou nét 3 jaar worden rond de uitgerekende datum en woest googelde ik dingen als ‘de perfecte leeftijd voor een tweede’, ‘een driejarige voorbereiden op een broertje of zusje’, et cetera. Het goede nieuws: uiteindelijk viel de overgang reuze mee voor onze zoon. Het slechte nieuws? Het is veel lastiger voor joú.
Deel 1: De voorbereiding
Negen maanden zijn een eeuwigheid voor een peuter die niet veel verder kijkt dan z’n volgende Liga. Ik begon daarom pas rond de zesde maand tekst en uitleg te geven over mijn steeds dikker wordende buik. Wat enorm hielp was samen zíjn babyfotoboek door te nemen. “Kijk, hier had mama jou in de buik”, “Kijk, hier kijkt papa ongemakkelijk in de camera omdat we doodsbang waren dat jouw hoofdje van je nekje zou vallen.” Regelmatig dacht ik dat hij, buiten onze korte gesprekjes over De Baby om, er totaal niet mee bezig was. Totdat hij opeens elke avond het boek Wat zit er in je buik, mama? wilde lezen. Ondanks dat je een kind niet écht kunt voorbereiden op een tweede – want laten we eerlijk zijn: we kunnen onszelf er niet eens op voorbereiden – hielpen de illustraties in het boekje enorm. Mama dikke buik + baby eruit = grote broer worden.
Deel 2: De Bevalling en De Kennismaking
Haal die tissues maar vast in huis, want je gaat dubbel zoveel kraamtranen laten bij de tweede. Niet om de baby (vooruit, een beetje), of omdat je niet weet hoe je ooit zonder kraamverzorgster kunt. Bij een tweede is de realiteit namelijk een stuk harder. Je leven dendert gewoon door want Kind 1 moet aangekleed worden, krijgt snottebellen, wil boterhammen met pindakaas en a.u.b. ook af en toe naar de speeltuin. Die kraamtranen zijn er dan ook puur om je eerste kind. Omdat zijn leventje opeens op z’n kop staat. Omdat mama de komende tijd jou even niet in de lucht kan gooien en weer op kan vangen. Omdat je telkens nét de baby moet voeden als je peuter ook wat aandacht nodig heeft. Omdat hij heel dapper probeert alles een beetje te begrijpen. Omdat je bang bent nooit meer dezelfde band te hebben als daarvoor. Omdat hij opeens veel meer met papa wil doen.
Kom maar door met die waterlanders. Maar, on the bright side, de kennismaking en de kraamtijd verliepen een stuk soepeler dan verwacht. Ik had ergens gelezen dat het beter is de baby niet vast te houden bij de eerste kennismaking. Dus lag zijn kleine broertje vredig in z’n bedje zodat we sámen naar hem konden kijken. Of het hielp? Geen idee. Onze zoon stond in ieder geval naast het wiegje te springen. “De baby! De baby!”, en daarna ging hij vrolijk met oma naar buiten. Dit kan ook komen omdat hij een lolly kreeg. We zullen het nooit weten. De kraamweek kon in ieder geval zó op Instagram. Zoon 1 wilde de baby vasthouden (smelt), gaf kusjes (smelt smelt), bracht hem zijn speentje of giechelende om zijn ‘kleine teentjes’ (driedubbel smelt). Ergens voelde ik wel dat dit te mooi was om waar te zijn, maar joh, het was pure rijkdom.
Het leek wel of ze samen een pact hadden om áltijd tegelijkertijd te gaan huilen, honger te hebben of niet naar bed te willen.
Deel 3: Het echte leven
Na een paar weken begon ik te merken dat hij emotioneler werd. Als zijn boterham ’s morgens niet goed gesneden was brak de pleuris uit. Nou was hij ook drie, en driejarige horen stennis te schoppen om de meest kleine details (“Ik wil een driehoekige sandwich!”), maar dat het zó kon omslaan… Totdat ik mij realiseerde dat het best ook wat met De Baby van doen kon hebben. De eerste maanden kan je oudste nog regelmatig ‘reageren’ op de komst van zijn broertje of zusje. De verwerking is niet in twee weken achter de rug. Rond week acht realiseerde onze oudste zich dat de baby een blijvertje was en dat was toch even pittig. Daarnaast leek het wel of ze samen een pact hadden om áltijd tegelijkertijd te gaan huilen, honger te hebben of niet naar bed te willen. Gelukkig is de baby nu vier maanden en is de rust wedergekeerd. Soort van dan, want uiteraard is twee kinderen twee keer zoveel werk. Je hoeft geen wiskundige te zijn om dat uit te rekenen.
Maar we hebben een routine en onze oudste is weer stabiel. En je vergeet de dubbele luier duties meteen als je oudste probeert zijn kleine broertje een boekje voor te lezen voor het slapen gaan. Want dubbel zoveel poepluiers betekent ook dubbel zoveel mooie momenten. En dat is, zoals gezegd, pure rijkdom.