Eindelijk, daar is jullie kleintje dan! De kraamtijd breekt aan en het grote genieten kan beginnen. Tenminste, dat is wat je altijd in je hoofd had. Zit je niet meteen op een roze wolk nadat je kindje geboren is? Je bent niet de enige: maar liefst 40 tot 80% van de vrouwen voelt zich (tijdelijk) neerslachtig na de bevalling of kampt met onzekerheid. Ook niet zo gek, een zwangerschap en bevalling vergen veel van je lichaam, maar ook emotioneel gebeurt er een heleboel. Charmaine, Marina en Kyra vertellen in dit blog hoe zij hun kraamtijd en bijbehorende struggles hebben ervaren.
Charmaine, 25 jaar
Mama van Mees, 1,5 jaar
“Mijn kraamtijd verliep compleet anders dan verwacht, zeker omdat ik een erg goede zwangerschap had. Ik keek zelfs uit naar de bevalling en had alle vertrouwen in mijn lichaam. Helaas was mijn bevalling zwaar en duurde het erg lang. Ik moest worden ingeleid en uiteindelijk ben ik 25 uur later bevallen met een spoedkeizersnede. De eerste dag na de geboorte merkte ik dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik was uitgeput en kon fysiek niet veel door de keizersnede, waardoor mijn man de zorg voor de baby grotendeels moest overnemen. Dit zorgde er bij mij voor dat ik erg alert werd en bij het minste geluidje aan de bel trok. Reken de vermoeidheid en de fysieke ongemakken op bij een crashende hormoonspiegel, et voilà: daar was de grijze mist.
Toen ik dit eenmaal merkte, sprak ik meteen een verpleegster aan. Ik voelde me namelijk extreem schuldig dat ik me zo voelde, maar de verpleegster reageerde heel begripvol. Ze benadrukte dat de gevoelens die ik had heel normaal waren. Ook zei ze dat de ‘roze wolk’ niet bestaat en dat alles echt goed zou komen. Na dit gesprek voelde ik me iets beter, maar toch kon ik het niet van me afzetten en had ik er eenmaal thuis nog steeds last van.
“Ik was zo onzeker, angstig en vond het doodeng om alleen met de baby thuis te zijn”
Ook bij mijn geweldige kraamverzorgster uitte ik mijn zorgen en ook zij deelde mee dat die roze wolk niet voor iedereen is weggelegd. Ik bleef hier echter mee worstelen en ik voelde me mentaal niet goed. Ik was zo onzeker, angstig en vond het doodeng om alleen met de baby thuis te zijn. Het grootste dieptepunt was een nachtmerrie waarin ik droomde dat de gynaecoloog me opnieuw moest opereren omdat er iets niet goed gehecht bleek te zijn in mijn buik. Toen besefte ik pas hoe heftig ik de bevalling had gevonden en dat alle emoties die ik ervaarde daaruit voortkwamen.
Na dit besef ging het tegen het einde van de kraamweek steeds beter. Ik werd langzaamaan vrolijker en wilde mijn baby meer vasthouden en knuffelen, waardoor ook de kraamverzorgster uiteindelijk met een goed gevoel bij ons wegging. Toen mijn zoontje drie weken oud was, ging er pas echt een knop om. Ineens was daar de moederliefde en genoot ik van elk moment. Mijn grijze mist werd vervangen door een stralende zon en ik ben een trotse mama van een geweldig ventje!
Van nature ben ik een makkelijke prater en ik ben ervan overtuigd dat dit mijn redding is geweest. Ik kon makkelijk mijn ervaringen delen bij een fantastisch support system, namelijk de verpleegsters en kraamverzorgster maar ook zeker bij mijn man en mijn moeder. Juist vanwege die steun en het gevoel gehoord te worden kon ik alles langzaam een plekje geven. Ik wil daarom met mijn verhaal ook het belang van mentaal herstel na je bevalling benadrukken, omdat dit juist door die roze-wolk-mythe nogal een taboe is. Merk je aan jezelf dat het niet goed gaat? Trek dan alsjeblieft aan de bel, gun jezelf de tijd en weet dat alles goed is!”
“Mijn grijze mist is vervangen door een stralende zon en ik ben een trotse mama van een geweldig ventje!”
Marina, 30 jaar
Mama van Mick, 3 maanden oud
“Na een heftige, maar goede bevalling is op 16 februari om 19:49 uur onze zoon Mick geboren. Ons eerste kindje, helemaal gezond, alles erop en eraan, een wolk van een baby! Wat een overweldigend, onbeschrijfelijk gevoel vond ik dat; het moment waarop Mick werd geboren en op mijn borst werd gelegd. We hadden er zo lang naar uitgekeken en ineens was hij er! Nou ja, ineens.. je moet er wel wat voor doen natuurlijk 😉 Mick was met zijn 8 pond schoon aan de haak ietwat aan de grote kant, dus we moesten één nachtje in het ziekenhuis blijven. Stiekem vond ik dat helemaal niet zo erg. Ik moest er niet aan denken om maar een uurtje kraamhulp te krijgen en er dan de eerste nacht alleen voor te staan.
De volgende ochtend mochten we naar huis en een halfuur na thuiskomst stond de kraamhulp op de stoep. Dit vond ik best een spannend moment, ik was heel benieuwd wat voor iemand het was en hoopte maar dat het klikte. Het is toch een vreemde die acht dagen in je huis rondloopt en dat tijdens zo’n bijzondere en intieme periode. Gelukkig hadden wij een hele behulpzame en gezellige kraamhulp waar we veel van hebben geleerd.
En dan ineens ben je dus samen verantwoordelijk voor een baby, ik vond het nogal wat. Hij is zo klein en (in mijn ogen) kwetsbaar. Naast dat ik overstroomde van liefde en trots werd ik soms ook overvallen door een gevoel van onzekerheid. Ben je direct na de bevalling nog enorm opgelucht dat hij huilt, eenmaal thuis kan je er best wanhopig van worden. Hij heeft toch gegeten, een schone luier, zijn temperatuur was goed, waarom huilt hij dan nog? Soms bleek de oplossing heel simpel en had Mick gewoon behoefte aan huid op huid contact en was even knuffelen al voldoende. Of hij had krampjes en werd weer rustig als je een poosje over zijn buikje wreef.
“Kruikjes, ook zoiets… Ben ik de enige moeder die tien keer checkt of dat ding wel goed dicht is gedraaid en niet lekt?”
De eerste weken droomde ik bijna elke nacht dat Mick in zijn co-sleeper onder het dekentje lag. Dan schrok ik wakker en probeerde panisch het dekentje van hem af te trekken terwijl er niks aan de hand was en hij prinsheerlijk lag te slapen. Kruikjes, ook zoiets… Ben ik de enige moeder die tien keer checkt of dat ding wel goed dicht is gedraaid en niet lekt? En hangt elke moeder midden in de nacht met haar gezicht boven dat van de baby om te luisteren of hij nog wel ademt? Een paar dagen na de geboorte was ik voor het eerst alleen thuis met Mick, de kraamhulp was al naar huis en mijn vriend ging boodschappen doen. Mick lag rustig te slapen in de box, iets te rustig naar mijn zin. Omdat ik nog niet zo makkelijk op kon staan om iedere keer bij hem te checken, heb ik een stoel naast de box gezet en ben daar gaan zitten zodat ik kon zien of het wel goed met hem ging.
Met de allesomvattende liefde die je overvalt wanneer je voor het eerst moeder wordt, komt ook de angst dat je grootste bezit iets overkomt of dat hij pijn heeft. Hoe verder de kraamtijd vorderde, hoe meer ik op mijn intuïtie durfde te vertrouwen en steeds meer vertrouwen kreeg in mijn baby. Hij geeft het echt wel aan wanneer er iets is en ook zijn verschillende huiltjes begon ik na een paar weken te herkennen. Maar eigenlijk is Mick gewoon een heel blij en tevreden ventje.
Ondanks de onzekerheid, de pijn van de bevalling en de kraamtranen vond ik de kraamtijd prachtig en kijk ik er heel positief (en zelfs met een beetje heimwee) op terug! Het gevoel van een gezin zijn, de liefde, trots en het geluk was allesoverweldigend. Uren kon ik naar mijn baby kijken (Netflix: eat your heart out!) en nog drong het maar niet tot me door dat dit kleine wonder in mijn buik is gegroeid. Hoe cliché ook, geniet van de kraamtijd, het gaat zo snel voorbij!”
Kyra, 33 jaar
Mama van Niké, 6 maanden oud
“We hadden een valse start. Dit begon al tijdens de stressvolle zwangerschap, gevolgd door de traumatische keizersnede op 21 december 2020. Op die dag beviel ik van onze prachtige dochter Niké. Nadat ze via een keizersnede ter wereld was gekomen ademende ze niet en werd ze blauw. Niké moest meteen aan de beademing. Daarna kreeg ze een sonde en legden ze haar in de couveuse.
Na twee nachten mochten we naar huis, maar helaas ging het daar weer slecht. Niké dronk niet en was suf. Ook spuugde ze veel, zag ze geel en viel ze af. Nadat ze opnieuw twee weken in het ziekenhuis had doorgebracht ging het thuis weer niet goed. Ze krijste uren achter elkaar en was ontroostbaar. Toen ze ook de voedingen ging overslaan werd ze weer opgenomen. Dit keer voor vier weken. Deze periode was zo’n rollercoaster! We voelden ons verdrietig, machteloos en bovenal bezorgd. ‘Kon ik maar in je hoofdje kijken wat je nodig hebt’, heb ik vaak gedacht.
“Ik kreeg ineens last van paniek- en angstaanvallen en het ging slecht, heel slecht.”
Na de ziekenhuisopname van vier weken mocht Niké eindelijk weer met ons mee naar huis. Daar zat ik dan. Op een maandag met mijn dochter alleen thuis, terwijl mijn man ging werken. Die dag was voor mij echt overleven. Alle gebeurtenissen van de afgelopen periode hadden zijn sporen nagelaten. Ik kreeg ineens last van paniek- en angstaanvallen en het ging slecht, heel slecht. Niet met Niké, want die deed het inmiddels goed, maar met mij. Alle maanden van angst, spanning, onzekerheid en machteloosheid kwamen er in één keer uit.
En toen… toen moest ik die vrolijke, zorgzame mama zijn waar je altijd over hoort. Wat schaamde ik me dat ik dat niet was én me niet zo voelde. Nu kan ik zeggen: dat is oké. Het is me overkomen, ik heb er niet voor gekozen. Wel had ik de keuze om hulp in te schakelen. Dat was niet makkelijk, want welke kersverse mama wil nou zeggen dat je het liefst zou willen vluchten? Maar het was de trieste en pijnlijke waarheid. Ik faalde voor mijn gevoel enorm.
“En toen… toen moest ik die vrolijke, zorgzame mama zijn waar je altijd over hoort. Wat schaamde ik me dat ik dat niet was én me niet zo voelde”
Ik belandde op een Moeder en Baby unit in het Sint Antonius ziekenhuis in Utrecht. Een plek waar ik het bestaan niet van wist, maar mij uiteindelijk enorm geholpen heeft in deze tijd van nood. Hier heb ik 5,5 week gezeten, samen met mijn dochter. Ik leerde daar om vertrouwen op te bouwen. Dat ik wel een goede moeder voor haar ben, dat mijn moedergevoel wel goed zit en dat ik voor haar kan en wil zorgen. Iets waar ik ontzettend over twijfelde door de periode ervoor.
Om deze hulp te kunnen krijgen heb ik in alle eerlijkheid mijn gevoelen en gedachtes moeten delen. Ontzettend eng en er kwam zoveel schaamte bij kijken. Maar uiteindelijk vond ik het zo’n verademing dat ik dit wel heb gedaan. Moeder zijn is niet altijd fijn en het kan ook onwijs zwaar zijn. Daarom hierbij een ode aan alle moeders: keep up the great work!”
Als er een kleintje wordt geboren, gaat er een nieuwe wereld open. Een roze wolk waar alles fantastisch is. Maar soms ook niet. En daar hoor je bijna niemand over… Het blijkt voor veel jonge moeders ‘not done’ om eerlijk te zijn over hoe zij zich echt voelen in de postnatale periode. De hoogste tijd om dit taboe te doorbreken! De komende dagen veranderen wij onze naam naar Postnatal om aandacht te vragen voor dit onderwerp en het éindelijk meer bespreekbaar te maken. Help je ook mee om dit taboe te doorbreken? Deel jouw ervaring over de periode na jouw zwangerschap met #eerlijkewolk op jouw social kanaal. Want je bent niet alleen!